Fabio Cannavaro, ish-kapiteni i Italisë bëri një analizë të qartë dhe të pafiltruar të gjendjes së futbollit italian, duke u përqendruar te Napoli, Juventusi dhe evolucioni i rolit që e bëri atë legjendar.
Cannavaro i kushtoi kohë të mjaftueshme Napolit, duke lavdëruar largpamësinë e Aurelio De Laurentiis dhe ndikimin e shkëlqyer të Antonio Contes. “De Laurentiis do të hyjë në histori si fitues”, filloi Cannavaro, duke theksuar se si, pavarësisht simpatisë së tij, pronari i Napolit garanton stabilitet financiar dhe investime të konsiderueshme teknike. “Ai kurrë nuk ka pasur frikë të konkurrojë me trajnerë të fortë si Benitez ose Ancelotti”.
Megjithatë, lavdërimi më i madh i shkon trajnerit aktual: “Menaxhimi i Contes vitin e kaluar ishte fenomenal, jo vetëm i lojtarëve, por i të gjithë klubit. Ai i bashkoi të gjithë. A është kritikuar Antonio për mungesën e lojës? Taktikisht, ai është i pakrahasueshëm. Në fund të fundit, ajo që ka rëndësi është rezultati”.
Një ton padyshim më kritik iu rezervua Juventusit, një klub ku Cannavaro ishte një figurë kyçe. Duke vëzhguar dinamikën e bardhezinjve nga jashtë, ish-mbrojtësi nuk i fshehu shqetësimet e tij: “Ajo që mund të shihet nga jashtë është se ata po kalojnë një periudhë konfuzioni sepse nuk duket se po ndjekin një rrugë të qartë, të krijojnë një plan të qartë”.
Një situatë që bie ndesh me historinë e klubit: “Një klub si Juventusi nuk mund të përballojë të mos fitojë për kaq gjatë. Ka diçka që nuk shkon dhe duhet të rregullohet shpejt”.
Zemra e intervistës preku një pikë të ndjeshme, krizën me të cilën përballen mbrojtësit italianë. Cannavaro theksoi një ndryshim rrënjësor kulturor që, sipas tij, ka penalizuar shkollën historike mbrojtëse italiane. “Brezi im u rrit me kultin e markimit dhe përballjes fizike. Megjithatë, sot, nëse një mbrojtës nuk e ka topin, duket sikur nuk mund të luajë. Kjo na ka shkaktuar dëme të mëdha, ne nuk prodhojmë më mbrojtës ose portierë të klasit botëror”. Mendimet e tij mbi ndërhyrjen rrëshqitëse, një veprim teknik tani pothuajse i demonizuar, ishin emblematike: “Tek Coverciano sot, shihet si një gabim. Për mua, megjithatë, një ndërhyrje rrëshqitëse në kohën e duhur është një gëzim ekuivalent me një gol për një sulmues”.
Në mbyllje, një referencë emocionale për Kupën e Botës 2006 ishte e pashmangshme, fitorja që e transformoi atë grup “nga lojtarë të shkëlqyer në legjenda”. Cannavaro kujtoi guximin e Marcello Lippi-t, veçanërisht në gjysmëfinalen kundër Gjermanisë: “Ai e fitoi atë ndeshje, duke futur katër sulmues në kohën shtesë. Një veprim që sot do ta quanim vizionar dhe që na dha shtytjen vendimtare drejt Berlinit”.
