PERSONAZHE

Ismet Hoxha ka lindur në Shkodër më 23 mars 1948 dhe ashtu si shumica e fëmijëve zgjedh të merret me futboll. Angazhohet shumë shpejt me ekipet e moshave të Vllaznisë teksa në vite është stërvitur nga emra shumë të njohur duke filluar nga Ernest Halepjani, Zyhdi Bakalli, Xhelal Juka, Gjon Simoni, Rexhep Laçej, Rifat Rusi dhe për të përfunduar tek Muhamet Dibra me të rinjtë.

Hamdi Bakalli ka lindur në vitin 1923 në një familje që do dallohej shpejt për talentet që do të nxirrte në rradhët e saj megjithatë, ai do ishte personazhi kryesor. Hamdiu ka filluar të luajë futboll me Vllazninë në moshën 17 vjeçare, pikërisht në vitin 1939 krahas futbollistëve të tillë si Ernest Halepjani, Bimo Fakja, Muc Koxhja, Met Vasija, Preng Gjeloshi, Muhamet Dibra etj. Në kampionatin e parë pas Çlirimit të vendit, në vitin 1945, Hamdi Bakalli ishte pjestar i ekipit “Ylli i Kuq” i Divizionit të Shkodrës.

Ka lindur në Zogaj, një fshat turistik jo më larg se 7 km nga Shkodra, pikërisht më 3 maj 1942. Pikërisht këtu Selami Ibrahimi ka nisur edhe hapat e parë në sportin e notit. E nis atë shumë herët, që në moshë të vogël sepse uji i Liqenit të Shkodrës është në prag të shtëpisë. Për të vazhduar pastaj një rrugë të gjatë dhe shumë të suksesshme si pjestar i Vllaznisë duke dalë disa herë kampion e rekordmen në katër gara, nga 200 deri në 1500 metra. Selamia ka arritur të thyejë plot 107 rekorde kombëtare. Ai vetë gjithçka ka arritur në karrierë, ia pat dedikuar trajnerit të tij të parë- Shuajp Mehmetit.

Përveç golave, lojës së bukur, penalltive të marra dhe shumë gjëra të tjera. Roland Luçi ka patur edhe disa "drama" jo të vogla në karrierën e tij me Vllazninë. Në një rrëfim të tij të para disa kohëve, ai i ka bërë të ditura ato dhe mbase ia vlen t'ia bëjmë të ditura edhe publikut. Janë ndodhi vërtetë interesante por edhe të dhimbshme.

Në Kampionatin Ballkanik të vitit 1946 që u zhvillua në Tiranë në datat 6-13 prill me pjesmarrjen e Shqipërisë, Jugosllavisë, Bullgarisë, Rumanisë, në rradhët e kombëtares shqiptare ka qenë edhe Bimo Fakja. Ai u lind në vitin 1920 në Lagjen Kiras. Futbollin e nis që i vogël sepse është një lojë pas të cilës dashurohet shpejt dhe dallohet për përdorimin e topit me të dy këmbët por edhe lojën e mirë me kokë. Megjithatë pjesmarrja e tij e parë në kampionat zyrtarisht me fanellën e Vllaznisë është në kampionatin e vitit 1936 përkrah Dizdarit, Kazazit, Osmanit, Alibalit, Tartarit, Dervishit, Shalës, Halepjanit, Rusit. Luan deri në vitin 1939 dhe më pas shkon në Itali ku stërvitet me Bolonjën. Në fakt, një mik i tij i kishte thënë që në Tiranë kishte ardhur për të vlerë lojtarë trajneri i ekipit të Bolonjës Maina.

Konsiderohet si një nga mbrojtësit më të mirë të Vllaznisë së viteve '90. Rrjedhimisht edhe të kampionatit shqiptar. Alban Noga megjithatë nuk arrita për asnjë moment të ishte pjesë e kombëtares shqiptare të atyre viteve. Jo se nuk kishte talent por nuk kishte miq dhe për më tepër....lekë. Kjo është ajo çfarë ai vetë thotë në rrëfimin e mëposhtëm për gazetën shkodrasport.com.

Një nga emrat më të mëdhenj të mundjes shkodrane dhe asaj shqiptare, sigurisht që është edhe ai i Paulin Sterkajt. Në mundjen klasike, ai ka qenë absolut në peshat ku ka konkurruar dhe jo më kot, është shpallur plot 12 herë kampion kombëtar. Pasioni i tij për këtë sport, ka qenë i madh.

Nga Irfan Rama

Atij i përkasin shumë epitete jo vetëm të futbollistit të madh e të "njëfarë" superelite të rrallë me karakteristika të fisme të lojës së magjishme, trajnerit me një bagazh të madh dijesh, eksperiencash e prodhimit të ideve, që sollën disa rezultate të rangut europian e botëror, por ai ishte edhe simboli i një njeriu të jashtëzakonshëm. Loro Boriçi përfaqëson simbolikën e futbollit dhe të sportit shqiptar.