Të dielën, në orën 16:15, zhvillohet El Clasico. Është gjithmonë “nëna e të gjitha ndeshjeve” në Spanjë dhe në të gjithë botën e futbollit. Sidomos kur renditja e La Ligës i vendos dy ekipet shumë afër, si në këtë rast, me Barçën që është dy pikë prapa Real Madridit të vendit të parë. Në realitet, emocionet rriten nga një situatë e paprecedentë që nuk është plotësisht në përputhje me të kaluarën e Merengues. Madridi ka zgjedhur të përqendrohet te një trajner me një stil specifik loje. Xabi Alonso po përpiqet të sjellë një mendim të ri kolektiv në Casa Blanca, një klub që gjithmonë ka preferuar trajnerë si Del Bosque, Ancelotti dhe Zidane.
Florentino është mësuar t’ia lërë një skuadër të shkëlqyer një trajneri të zgjuar me aftësi të shkëlqyera në menaxhimin e ekipit, i cili më pas mund të japë vetëm disa këshilla, duke lënë vendimet individuale të merren gjatë ndeshjes.
Kjo ka provuar të jetë një strategji fituese. Këtë sezon, pas transferimit të Ancelottit në Brazil, u mor vendimi për të punësuar një trajner me një identitet të qartë taktik. Një rrezik që, nëse do të kishte sukses, do të hapte rrugën për zhvillime të rëndësishme në historinë e Real Madridit. Xabi Alonso ka ide unike, shumë interesante.
Ai kërkon të “rregullojë” zënien e zonave specifike të fushës nga lojtarë të caktuar, ndërsa u lejon të tjerëve të lëvizin dhe të krijojnë kombinime të ngushta me shokët e tyre të ekipit, veçanërisht në zonën qendrore dhe nga mesfusha e lart. Në Angli, ky rol i dyfishtë përmblidhet si “spiranca dhe lojtarë lundrues”. Përtej këtij aspekti, ka një fokus shumë më të theksuar sesa në të kaluarën në presion dhe kundërpresion.
Xabi kryeson renditjen e La Ligës dhe Ligës së Kampionëve, dhe ka humbur vetëm dy ndeshje këtë sezon, të dyja bindshëm: 4-0 ndaj PSG-së në Kupën e Botës dhe 5-2 në derbin kundër Atlético Madrid. Duhet kohë për të ndryshuar mentalitetin, dhe Real Madridi ka avantazhin e madh të gjetjes individuale të nevojshme për të zgjidhur edhe situatat më të ndërlikuara. Ndërsa Alexander Arnold dhe Carvajal mungojnë, ekziston një fenomen i gjithanshëm te Valverde, i cili mund të luajë si mbrojtës i djathtë. Në mesfushë, Xabi mund të argëtohet duke alternuar midis shumë mesfushorëve sulmues përpara Tchouameni-t: Arda Guler, Bellingham, Mastantuono, Brahim Diaz, dhe lojtarë krahu si Rodrygo dhe Vinicius që mbështesin Mbappé. Me një skuadër si kjo, rotacioni nuk është një tekë, por një kënaqësi.
Ndeshja kundër Flick do të na tregojë shumë rreth asaj se sa mirë Xabi e ka “infektuar” një program të provuar. Një spektator neutral me siguri do të shijojë një përplasje midis entuziastëve të një stili proaktiv të futbollit, të pasuruar nga interpretues të shkëlqyer.
