HISTORI

Nga Defrim Methasani

Momenti i shumëpritur po vjen. Në mbrëmjen e së shtunës, me 7 dhjetor në Shtutgard, mijëra njerëz në arenën e madhe sportive të boksit, por edhe miliona të tjerë përmes ekranit, do ngulin sytë në ringun e jetës.

Sot ne oren 09.00 ne ambjentet e hotel "Tirana Internacional" do te zhvillohet Asambleja e Zakonshme e FSHF-se. Nje nga pikat e rendit te dites duhej te ishte edhe shqyrtimi i tre kampionateve te luftes dhe dhenia e dy tituje te tjere Tiranes dhe nje Vllaznise. Por ne fakt nuk do te ndodhe keshtu. Federata Shqiptare e Futbollit, permes nje shkrese te posaçme ka lajmeruar dje te dy klubet se "nuk e dime nese e kemi tagrin te njohim tre trofete e viteve 1939, 1941 dhe 1942 sepse FSHF gjate asaj periudhe ka qene jashte funksionit dhe institucioni qe ka organizuar keto kampionate nuk ka patur te beje me shtetin tone".

Nga Besnik Dizdari

Themelimet dhe simbolet e mëdha

Shaban Sejdiu, Shaban Tërstena, Azis Salihu, Pirro Dhima, Luan Shabani, Leonidha Goga, Agim Xhelili, Viktor Mitru, Luan Krasniqi, Mirela Manjani – të gjithë këta shqiptarë kanë fituar medalje olimpike të arta, të argjendta ose të bronzta.

Sonte është momenti të festojmë. Lëmë pas vitin 2012 dhe kuptohet që nga ky vit duhet kujtuar ajo çfarë është bërë mirë dhe çfarë është bërë keq. Për këtë të fundit, mjafton të marrim klubin e futbollit Vllaznia dhe kujtohesh menjëherë se vetëm në atë mënyrë nuk mund të drejtohet ai. Përpos kësaj, lëmë pas një vit pa shumë financa për basketbollin e volejbollin, dy sporte këto që me pak më shumë lekë, do të ishin ndoshta kampionë.

Nga Besnik DIZDARI

Më vjen mirë që botimi i dy shkrimeve rreth Kolonelit Dayrell Oakley –Hill dhe kujtimeve të tij të shkurtëra edhe për sportin shqiptar të viteve ’30 prej librit “An Englishman in Albania” (“Një anglez në Shqipëri”), të paktën ka ngjallë kërshëri te disa njerëz të cilët kanë një kuptim atdhetar dhe dituror për sportet në Shqipëri. Këtë e përjetova nga bisedat me disa prej tyre. Natyrisht ata janë pak, sepse kësisoj atdhetarësh e njerëz të kulturës nuk ka shumë në Shqipëri. Kështu, ata më nxitën t’i kthehem edhe një herë Kolonelit me këte Post scriptum.

Nga Skifter Këlliçi

“E di Loro se kur të kam parë për herë të parë në stadium”?…
Këtë pyetje i drejtova  Boriçit atë pasdite të vonë të datës 20 qershor të vitit 1972, kur  avioni sapo  u ngrit  nga pista e hirtë e aeroportit të Helsinkit, për të  shpënë përfaqësuesen tonë, që unë e shoqëroja si gazetar, në Budapest, nga ku me tren do të arrinte në Beograd dhe pastaj që andej  me autobus  në Tiranë.

Nga Besnik Dizdari

Qé pra, ndodh që një gazetar, i cili është autori i këtushëm, t’i “zbulojë” dhe t’i konfirmojë vendit të tij një Kupë Kombëtare të “panjohur”. E them këte duke e përjashtuar për një çast modestinë, sepse e shoh që një tufë njerëzish, të rinj e të vjetër, gazetar të vetdeklaruar e shkruesa të pafund që kanë hyrë në gazeta edhe pse nuk dijnë të shkruajnë, kryeredaktorë të emëruar prej pronarësh shtypi, të cilët nuk e njohin dhe as që duan ta njohin përsëmbari këte fushën tonë së cilës i kushtuam jetën, harrojnë, injorojnë, në fund të fundit ahistorizojnë.